Moja dusza zwilnjajet'sja wid put,
Jij neobchidna neskinczenna put',
Jij neobchidni obriji kruti
I szczob niczoho zajwoho w puti!

Tjahar dribnyc' i mudroszczi durnyc'
Szpurnu na dno pokynutych krynyc'.
Nechaj ide koszłata sujeta
W oczahy ta na bołota!

Nesu na płeczach nebo i peczal,
Nesu w oczach dowirływosti tral,
Mojij duszi, jak tonu oberton,
Potribni rany wzjatych perepon!

Potribna mudra tysza samoty,
Szczob z neji łjudjam pisnju prynesty
I deń prożyt', aż znajdet'sja dusza,
I switło pyt' z wełykoho kowsza!