Tjażko, ważko w switi żyty
Syroti bez rodu:
Nema kudy prychyłyt'sja,–
Chocz z hory ta w wodu!
Utopywsja b mołodeńkyj,
Szczob ne nudyt' switom;
Utopywsja b,– tjażko żyty,
I nema de ditys'.

W toho dolja chodyt' połem –
Kołosky zbyraje;
A moja des', łedaszczycja,
Za morem błukaje.
Dobre tomu bahatomu:
Joho łjudy znajut';
A zo mnoju zustrinut'sja –
Mow nedobaczajut'.

Bahatoho hubatoho
Diwczyna szanuje;
Nado mnoju, syrotoju,
Smijet'sja, kepkuje.
"Czy ja ż tobi ne wrodływyj,
Czy ne w tebe wdawsja,
Czy ne łjubłju tebe szczyro,
Czy z tebe smijawsja?

Łjuby ż sobi, moje serce,
Łjuby, koho znajesz,
Ta ne smijsja nado mnoju,
Jak koły zhadajesz.
A ja pidu na kraj swita...
Na czużij storonci
Najdu kraszczu abo zhynu,
Jak toj łyst na sonci".

Piszow kozak sumujuczy,
Nikoho ne kynuw;
Szukaw doli w czużim poli
Ta tam i zahynuw.
Umyrajuczy, dywywsja,
De soneczko sjaje...
Tjażko-ważko pomyraty
U czużomu kraju!