Nas widstani zemni i mista czużi bilsze ne ljakajut'.
Ja budu ne odna. I brynyt' struna, a tebe nemaje.
Nicz łjubyt' lichtari i wony odni switjat' nam s'ohodni.
Doszcz brodyt' po switach, jak peczalnyj ptach. Win takoż samotnij.

Pryspiw:
Ne każu: "Proszczaj!" I miż namy znow
Ci mista czużi, cja czuża łjubow.
Snyszsja ty meni. Ja tobi – takoż.
Nas błahosłowyt' cej samotnij doszcz.

My mrijemo zawżdy: zbudut'sja dumky switłoji łjubowi.
Ja spałjuju mosty i czużi swity bilsze ne z toboju.
Wże hasnut' lichtari. Znajesz, ne sumni parkowi ałeji.
Doszcz pryjde do wesny. Deń zabude sny. Budu ja twojeju.

Pryspiw