Des' ja maju żenu w Europe,
Nycz ne robyt', łem bandurky kopłe.
Kopłe, kopłe, hrjadky wykopuje,
A od muża nowynu ne czuje.

Jak od muża nowynu uczujesz,
Wszytko sobi do porjadku prywed',
Sama sidaj na worona konja,
Pod' id do mi, młada żeno moja.

Pryjszła ona do Hamburku wnoczi,
Zapłakały jeji czorni oczi.
– At', Boże muj, muszu sa staraty,
Jak maw totu wodu prepławaty.

A jak ona wodu prepławała,
Ta j wna sa o muża duznała:
– Des' ja maju muża w Ameryci,
Szczo wun robyt w żeliznuj fabryci.

A jak ona do fabryky pryszła,
Uże joho żywoho ne naszła,
Łem totu krow, szczo sja z ńoho łljała,
Hor'ko ona nad ńow zapłakała:

– Wy, unhare, proszu was pro Boha,
Powiżte mi, de muj muż iskonaw?
– A un skonaw na toj sywuj skali,
Zabyły ’ho huncuty mad'jary.

– Wy, mad'jary, szczo-s'te narobyły,
Że wy moho muża uż zabyły?
Ne zrobyw wam nycz takoj płanoho,
Prerwały-ste uż weru, swit joho.

– Ked' ne zrobyw, szczo tobi do toho,
Ne wwydysz ’ho uż wece żywoho.
Na hrobi mu czorna ruża roste,
Jak uwydysz, zapłaczesz żałostni.