Tam w zełenim haju, tam ptaszky spiwajut,
Mołodeńki chłopci do Prus wyjiżdżajut.

Jidut wony, jidut, ałe nenapewno,
Hospod' z neba znaje, cy si już powernut.

Piszły do stanciji biłeta uzjaty,
Zhadaw j o rodyni, zaczaw żałuwaty.

Pryjichały do Prus, wzjaw jich tałjuwaty,
Daw jeho pid zemłju wuhłje szankruwaty.

Nad nym rysztowanje zaczało triszczaty,
Win staw, zadumawsy, szczo bude dijaty.

Nad nym rysztowanje tak straszno striszczało,
Aż kawałok wuhlja na hołowu wpało.

Pryłetiw konduktor, duże zażurywsy,
Szczo bidnyj chłopczyna w Prusiji dorobywsy.

Zijszłysja wsi chłopci, zaczały płakaty:
– Treba do matinky telihrafuwaty!

Ide wotec'-maty, wzjałysja pytaty:
– De mij syn podiwsja, szczo ’ho ne wydaty?

– Cicho, wotec'-maty, cicho, ne żurysy:
Try doby mynuło, jak twij syn zabywsy!

Try popy chowało, try djaky spiwało,
Sztyry kari koni w sumnyj krok stupało.

Sztyry wubotyri na wiwat striljały,
Twoju dytynońku w paradi chowały,

Pochowały jeho w hłyboku dołynu,
Na nim wysypały wysoku mohyłu.

Tam na tij mohyli czornyj woron krjacze,
Tam des' wotec'-maty za dytynow płacze.

Płacze wotec'-maty, płacze wsja rodyna:
– Boże ż ty nasz, Boże, de nasza dytyna?

Płacze wotec'-maty, płacze i sestrońka:
– Boże ż ty muj, Boże, nema już bratońka!