– Chłopci czy czuły, jak surma po nas hołosyła?
Syła woroża zakryła do woli nam szljach...
– Pane chorunżyj, jakby ż to buła prosto syła, *
My b toju syłu dawno wże trymały w rukach.

– Płakały werby nad dołeju naszoju złoju,
Tilky j buło toho szczastja na ment, na kowtok...
– Pane chorunżyj, my jszły ne namarne do boju; **
Szczos' taky, baczyte, wyrosło z naszych kistok!..

– Szczos' taky wyrosło, każete?.. Tak, prawda wasza, –
Ałe ż dywit'sja, jak hłuszyt' te ziłlja osot!..
– Pane Symone, to konykam zawtrasznim pasza,
A chto na konykiw sjade – dosjahne wysot!

– Chłopci, to szczo ż: wam ne szkoda j żyttja mołodoho? –
Waszi kochani wże prawnukiw njańczat' swojich...
– Pane Symone, my z tym nyni błyżcze do Boha,
Szczob ne za sebe mołytys' Jomu, a za nych.

– Szczo ż, Ukrajini ne wik wikuwaty sumnoju,
My szcze narodymos' w naszych onukach ne raz!
Chłopci, ja djakuju wam, szczo buły wy zi mnoju,
Chłopci, ja djakuju doli, szczo buw bilja was! (ost 2 rjadky – 2)