O, ne ruchajtes', panno, ja ne prosto dywłjusja na Was,
Ja tworju Wasz portret iz dribnych pociłunkiw oliji,
Na mojim połotni zawmyraje skujowdżenyj czas,
I pobaczyt' was Boh tak, jak ja łysz Was baczyty wmiju

O, ne ruchajtes', panno, bud'te tam, na otomu stilci,
Win skrypyt' pid kotom, a pid Wamy prynyszk, nacze mysza,
Tilky penzel zitcha u mojij łed' tremtjaczij ruci,
Ta nemow połotno pid mazkamy whynajet'sja tysza.

I nemow połotno na molberty natjahnutyj czas,
Ne wytrymuje gruntu i farbu żyttja ne trymaje,
I wona oblita, nu a ja baczu Was, tilky Was,
I krim Was w c'omu switi dlja mene nikoho nemaje.

O, ne ruchajtes', panno, chaj tam swit rozhanja swij wizok,
W ńoho je szczo wtraczaty, otoż chaj jak wmije wtraczaje,
Nu a ja szcze ne kwapłjus' pokłasty ostannij mazok,
I wostannje pidnesty Wam czaszku osinńoho czaju.

Ne ruchajtes', panno. A tym czasom portret ożywa,
Biła mahija znakiw narodżuje Wasze obłyczczja;
I, zabuwszy pro wse, ja szepczu nejmowirni słowa
Ti, szczo Wam ne posmiw, widdaju połotnu – wono błyżcze.

O, ne ruchajtes', panno, wże ne dowho, iszcze tilky raz,
Żowtyj penzłyk, mow pesyk, łyzne namalowanu mriju,
Na mojim połotni zawmyraje skujowdżenyj czas,
I pobaczyt' was Boh tak, jak ja łysz Was baczyty wmiju,

I pobaczyt' was Boh...