Ty znajesz, Marije – nasz Syn meni nyni prysnywsja
Tak harno, szczo ja j ne prokynuwsja posered noczi...
Win buw bilja Boha, a Boh meni w oczi dywywsja –
I buły u Boha, Marije, Isusowi oczi.

My dowho mowczały – ja prosto ne znaw, szczo skazaty,
A Syn pidijszow, i obnjaw mene micno, jak zawsze...
I czas zupynywsja – ja mih wse żyttja tak stojaty, –
I Boh widijszow, tak ni słowa meni j ne skazawszy...

Ty znajesz, Marije, Win wże triszky sywyj na skronjach,
Tak samo chudyj – prawda, szczoky łed'-łed' nałyłysja...
Ja braw Joho ruky – tam buły ti diry w dołonjach... –
Szcze, każe, noczamy boljat', ałe wże zatjahłysja...

A dali piszły my takym nespodiwanym sadom –
Ja znaw, szczo to raj, ta joho ujawljaw tak najiwno!.. –
Stojała tam cerkwa z jakyms' nacze ryms'kym fasadom,
I w nij – twij portret iz małeńkym Isusom... Tak dywno!

Szkoda, szczo ne baczyła ty nejmowirnu tu fresku! –
Ja znaju, je dobri majstry, ta podumaty – chto ż z nych?..
Ja teslja, Marije. Ja wmiju trymaty stamesku –
Ta penzel w tij cerkwi trymaw ne zwyczajnyj chudożnyk!..

Wże j son zakinczywsja, a ja, zatysnuwszy powiky
Use namahawsja spynyty chocz tiń toji mriji...
Siriłos'... Ty spała. Ja buw szcze twojim czołowikom –
Ta wże potycheńku Tobi pomoływsja, Marije...