Ty znayesh, Mariye – nash Syn meni nyni prysnyvsya
Tak harno, shcho ya y ne prokynuvsya posered nochi...
Vin buv bilya Boha, a Boh meni v ochi dyvyvsya –
I buly u Boha, Mariye, Isusovi ochi.

My dovho movchaly – ya prosto ne znav, shcho skazaty,
A Syn pidiyshov, i obnyav mene micno, yak zavshe...
I chas zupynyvsya – ya mih vse zyttya tak stoyaty, –
I Boh vidiyshov, tak ni slova meni y ne skazavshy...

Ty znayesh, Mariye, Vin vze trishky syvyi na skronyach,
Tak samo chudyi – pravda, shchoky led'-led' nalylysya...
Ya brav Yoho ruky – tam buly ti diry v dolonyach... –
Shche, kaze, nochamy bolyat', ale vze zatyahlysya...

A dali pishly my takym nespodivanym sadom –
Ya znav, shcho to ray, ta yoho uyavlyav tak nayivno!.. –
Stoyala tam cerkva z yakyms' nache ryms'kym fasadom,
I v niy – tviy portret iz malenkym Isusom... Tak dyvno!

Shkoda, shcho ne bachyla ty neymovirnu tu fresku! –
Ya znayu, ye dobri maystry, ta podumaty – chto z z nych?..
Ya teslya, Mariye. Ya vmiyu trymaty stamesku –
Ta penzel v tiy cerkvi trymav ne zvychaynyi chudoznyk!..

Vze y son zakinchyvsya, a ya, zatysnuvshy poviky
Use namahavsya spynyty choch tin toyi mriyi...
Sirilos'... Ty spala. Ya buv shche tvoyim cholovikom –
Ta vze potychenku Tobi pomolyvsya, Mariye...