Koły na serci wże ne, a w szłunku szcze ne raj –
Ty do Budynku Wczenych nadweczir pryczwałaj,
De bez pytwa i sała, jak Wożd' swoje "brewno",
Atłanty szczos' pidnjały i dumajut': "Wono!.."

Wony joho trymajut', wtjahnuwszy żywoty,
Nemow napewno znajut', szczo warto jich wtjahty.
Szczo – wyżyły w rik Piwnja, szcze ne jimo sobak, –
A tam nastane hrywnja, i stane wse ne tak!..

Szcze treba, zrozumiło, sterpity kilka dib –
I wystaczyt' na myło, i wystaczyt' na chlib,
A, może, j na soroczky chocza b dlja Atłantyd,
Bo on – cyc'ky, jak boczky, a czym prykryty wstyd?!.

Stojat' wony uperto, trymajut' czyjs' bałkon,
Chocz, mabut', łehsze wmerty, niż wiryty w zakon,
Chocz, może, kraszcze wkrasty, niż dumaty: "Dadut'..." –
Ta nebo może wpasty, jakszczo j wony wkradut'!

Stojat' wony – chocz ważko, ne jdut', ne p’jut' hirku, –
Ne wiryły Iwaszku, ne wirjat' Krawczuku,
Ta wse ż iszcze ne zwiri, szcze w nych łjuds'ka dusza –
Bo j tym wony ne wirjat', chto kłycze do noża.

Stojat' wony patłati, smiszni bohatyri,
Atłanty, ne atłanty – ta nebo szcze whori!
To ż chtos' joho trymaje, jak my swoji sztany!.. –
I chto tam w bisa znaje: a, może, to j wony?..