Koly na serci vze ne, a v shlunku shche ne ray –
Ty do Budynku Vchenych nadvechir prychvalay,
De bez pytva i sala, yak Vozd' svoye "brevno",
Atlanty shchos' pidnyaly i dumayut': "Vono!.."

Vony yoho trymayut', vtyahnuvshy zyvoty,
Nemov napevno znayut', shcho varto yich vtyahty.
Shcho – vyzyly v rik Pivnya, shche ne yimo sobak, –
A tam nastane hryvnya, i stane vse ne tak!..

Shche treba, zrozumilo, sterpity kilka dib –
I vystachyt' na mylo, i vystachyt' na chlib,
A, moze, y na sorochky chocha b dlya Atlantyd,
Bo on – cyc'ky, yak bochky, a chym prykryty vstyd?!.

Stoyat' vony uperto, trymayut' chyis' balkon,
Choch, mabut', lehshe vmerty, niz viryty v zakon,
Choch, moze, krashche vkrasty, niz dumaty: "Dadut'..." –
Ta nebo moze vpasty, yakshcho y vony vkradut'!

Stoyat' vony – choch vazko, ne ydut', ne p’yut' hirku, –
Ne viryly Ivashku, ne viryat' Kravchuku,
Ta vse z ishche ne zviri, shche v nych lyuds'ka dusha –
Bo y tym vony ne viryat', chto klyche do noza.

Stoyat' vony patlati, smishni bohatyri,
Atlanty, ne atlanty – ta nebo shche vhori!
To z chtos' yoho trymaye, yak my svoyi shtany!.. –
I chto tam v bisa znaye: a, moze, to y vony?..