Ja ne znaju, szczo b to mohło buty?
Zwidky w serci toj trywożnyj sum?
I stareńka kazka piw-zabuta
Wse ne jde, nijak ne jde iz dum...

U temnim antycznomu chrami torkneszsja kołon,
Tut czas rozczynywsja u prostori, wse tak widnosne,
Szczo raptom zabudesz, szczo to us'oho łysze sosny,
I wyjdesz, i tycho otoczyt' tebe Wawiłon...

I szcze mowczaznyj, szcze ne skazano perszi słowa,
Kotri nam s'ohodni nazawżdy opustjat' dołoni,
I szcze my – jedynyj narod u swojim Wawiłoni,
Do perszoho słowa, dywa twoji, Boże, dywa...

A wczora łysze naszi kelmy torkałys' nebes,
I podychy janholiw nam łoskotały wołossja,
I buło tak błyz'ko, czy, może, to tilky zdałosja,
Do samoho raju, szczo tak nespodiwano szczez...

I szczo b to zdawałos' słowa nam do tych bałaczok,
Buło nam, koły my z piw-pohljadu wse rozumiły,
Koły naszi ruky spiwały wid hordoji syły,
I kożnu cehłynu zdijmały nenacze smyczok...

O, muzyko weżi, szczo strachu pidnjała jurmu,
Szczo nas ob’jednała w mohutnje miljonohołossja,
Szczo dała nam wołju, czy, może, to tilky zdałosja,
Bo jak że tak wyjszło, szczo my zbuduwały tjurmu?..

Ja w эtoj muzike usłiszał strannij ton,
Ja эtot hołos razłyczu y w myllyone,
Rebenok płakał o wełykom Wawyłone,
Rebenok płakał y smejałsja Wawyłon...

Nas wołnowała tolko procznost' naszych sten,
K czemu że żdat', czto mi woskresnem umyraja,
Nam ostaetsja połwersti wseho do raja,
Łysz' poł-wersti do hrandyoznich peremen...

Wot-wot poczuwstwuem mi krilja za spynoj,
Wot-wot uwydym w naszy hołowi syjańe,
Somknutsja steni эty s kriszej myrozdańja,
Y kto ne s namy, tot na weky za stenoj...

Y kto ne ponjał naszej ceły, obreczen,
Emu ne budet mesta w prazdnycznoj kołone,
Y krome trup nykto ne słiszał w Wawyłone,
Kak detskym hołosom opłakan Wawyłon...

Ostannij raz my jszły sjudy, Romałe,
Koły potribni stały kowali,
Bo tut do neba weżu buduwały,
Komus' zatisno stało na zemli...

A iszły my zwidsy perszi, Romałe,
Bo w storinkach rozhornutych dołoń
Szczo Bożyj deń tak wyrazno czytały,
Szczo ż win buduje hordyj Wawiłon?..

I my jomu na kartach worożyły,
Zływały wisk i dychały na skło,
I my jomu prorokamy służały –
A to zawżdy newdjaczne remesło...

To ż nyni my pryjszły sjudy, Romałe,
Widdaty tiń, stari swoji borhy,
I rozpowisty szczo ż my tut kuwały,
Chto nam płatyw za hraty j łancjuhy...

Ta wydno my spiznyłysja, Romałe,
Tut krajut' tyszu tilky każany,
Aj... Hłuzływe nebo dywyt'sja w prowały
Porożnich wikon dywnoji stiny...

Hłuzływe nebo dywyt'sja w prowały
Nezrjaczych wikon dywnoji stiny...

Buzkom i płjuszczem zarosta bożewilna stina,
Witry j wiky obhryzajut' rujiny zuchwali,
Wse błyżcze zemlja, a do neba wse dali i dali,
I tilky łuna szcze szepocze czyjis' imena...

Ta wże ne zhadaty koły i chto jich nosyw,
Usi rozbrełysja, nemow utekły iz połonu,
To tilky zdałosja, szczo prywyd jakyjs' hołosyw
U temnim antycznim chrami, obnjawszy kołonu...

Ja ne znaju, szczo b to mohło buty?
Zwidky w serci toj trywożnyj sum?
I stareńka kazka piwzabuta
Wse ne jde, nijak ne jde iz dum...