Ja ż kazaw tobi, Jewo, szczo nas taky wyżenut' z raju! –
I naszczo tobi zdawsja otoj zaboronenyj plid!..
Boh nawczyw, szczo ty – kraszcza, i ja tebe wse szcze kochaju, –
Tilky ja teper hrisznyj, i wże meni snyt'sja Łilit.

Snyt'sja szczos', czoho w mene nikoły ne buło z toboju,
Chocz ja znaju napewne, szczo żyły my, Jewo, w raju –
Czy toj Angeł take szczos' nawijaw swojeju truboju,
Czy neczystyj popłutaw rozhubłenu duszu moju...

Baczysz, Jewo, sama, szczo teper naszi kłopoty hirszi;
Ty u mukach narodysz, ja w mukach ditej odjahnu.
Szcze uczora łeżaw ja w trawi i składaw tobi wirszi –
A s'ohodni j dwa słowa do rymy nijak ne stjahnu...

I wid toho zdajet'sja meni, szczo mene oduryły,
Szczo widdaw ni za capowu duszu najkraszcze rebro;
Może b, lipsze, iz ńoho Hospod' meni wyrostyw kryła
I nawczyw bez hricha rozriznjaty i zło, i dobro...

Może, j tak... Ałe czasom pronosyt'sja w mozku myttjewo,
Szczo taky my z toboju namarno ne zhajały lit!
Ja tak swiżo, tak hriszno kochaju teper tebe, Jewo! –
Tilky ot wse czastisze czohos' meni snyt'sja Łilit...