– Kałyno, kałyno, czoho w łuzi stojisz?
– Stoju ta j dumaju, jak zacwisty maju:
Zacwitu biło, ptaszky obdz'obajut',
Zacwitu czerwono, pany obłamajut'.
Sumne, sumne diwcze, sumne newesełe,
Try noczi ne spało, dribnyj łyst pysało,
Dribnyj łyst pysało ta j na pocztu dało
Do toho żownira, szczo wirne kochało.
Oj żownir wstawszy, toj łyst proczytawszy,
Tjażeńko zitchnuwszy, kochannja spimnuwszy.
– Oj pane ż, mij pane, pusty mni dodomu,
Pysze łyst diwczyna, szczo wże maje syna.
– Żownire, żownire, durnyj rozum majesz,
Nichto ne pytaje, ty si sam pryznajesz.
– Oj pane mij, pane, to je syrotyna,
Bohu duszu daju, szczo moja pryczyna!
– Zaprjahaj, żownire, konja woronoho,
Oj my pojidemo aż do rodu twoho.
Oj jide win, jide, worota wtwyraje,
Prychodyt' rodyna, żownira wytaje:
– Żownire, żownire, neszczasna hodyna,
Choruje bez tebe mołoda diwczyna.
Wwijszow do switłońky, diwczyna choruje,
Uzjaw ciłuwaty, serdeszno ciłuje.
– Ciłuwała by-m tja neszczasna hodyna,
Curaje mni si wsja moja rodyna.
Naj by to rodyna, a j to otec', maty,
Nema komu meni łyżky wody daty!
– Choruj, łjubko, choruj, hospod' boh z toboju,
Jak si wychorujesz, oz'mu szłjub z toboju.
Diwczyna wstała, jak ne choruwała:
– Dawaj, maty, szaty, do szłjubu stawaty!