Sydyt' na mohyli diwcza rokiw wisim,
Sydyt' i rydaje, i mamu zowe.
Tumany, tumany, a de ż moja mama?
Czomu ż moja mama dodomu ne jde?

Dwa roky ja mała, jak ty pomyrała,
Z tych pir na mohyłu ja noszu kwitky.
Z tych pir mene, mamo, nichto ne hołubyt',
Nichto ne ciłuje tak niżno, jak ty!

Tumany huljajut', tumany smijut'sja,
Ta wsi wony czujut' diwoczi słowa.
Tumany, tumany, zabrały wy mamu,
Zabrały wy mamu, wiz'mit' i mene!

A roky mynajut', prochodjat' strażdannja
I horju syritky prychodyt' kinec'.
Och, mamo! Ty, mamo, pryjdy ty, jedyna!
Założysz na donju wesilnyj winec'.

Pryjszła na mohyłu z swojim nareczenym,
Obnjała mohyłu i stała rydat'.
– Och, mamo ż, ty, mamo! Skaży, doroheńka,
Jak można bez tebe do stołu sidat'...

Diwczyna płakała, diwczyna rydała,
Bo szczastja u neji ne buło w żytti.
Za wiknamy witer, szumiły tumany,
Ziw’jała trojanda u neji w ruci.