Oj u horach sniżok upaw,
A mołod żownir iz konja wpaw,
Skłonyw swoju hołowońku
Na zełenu murawońku;
A jeho kiń duże szczyryj
Kopłe zemłju zo wsej syły.
Ta staw żownir wże wmyraty
I z konykom rozmowljaty:
– Ne stij, konju, nado mnoju,
Bo ja wydżu szczyrist' twoju.
Idy, konju, dodomoju
Cisars'koju dorohoju.
A tam budut' żenci żaty,
Ne daj jim sja w ruky wzjaty
I po sobi pojiżdżaty.
Pryjdesz, konju, konec' seła,
Oj ta zarży ja zweseła,
Pidesz, konju, pid worota,
Oj ta zarży, jak syrota.
Wyjde do tebe stara maty,
Bude sja tebe pytaty:
– Oj konju ż mij woroneńkyj,
A de ż mij syn mołodeńkyj?
Czy ty jeho w wijni zhubyw,
Czy ty jeho w mori wtopyw?
– Ani ja ho w wijni zhubyw,
Ani ja ho w mori wtopyw;
Uże twij syn ożenywsja
I wzjaw sobi mołodycju –
Zełeneńkuju trawycju;
Woz'my, maty, pisku żmenju,
Posij jeho na kamenju:
Koły toj pisok zijde,
Tohdy do tebe syn twij pryjde!