Ne sam ja si zawerbuwaw, na żownira dały,
Toneńkuju soroczeczku na mni potorhały.
Soroczka toneńka, szyła ju myłeńka,
Szyła ju z jedwab’ju, u wysznewim sadu.
– Ty, chłopcze-żownire, prystań do huzariw*,
Damo ty konyka za trysta taljariw.
– Ty, konyku sywyj, bud' że my życzływyj,
Zawezy ż ty mene do mojej diwczyny,
Udar kopytamy pered worotamy:
– Wyjdy, diwczynońko z czornymy browamy.
Wyjszła diwczynońka, prawu ruczku dała:
– Wytaj, mij myłeńkyj, dawno-m tja wydała.
Oj tam na horońci zełena trawycja,
Oj tam pry dołyni prystyhła pszenycja.
Oj tam pry dołyni prystyhła pszenycja,
Każut' łjude, każut', żownir-łedaszczycja.
Żownir-łedaszczycja, ne chocze robyty,
Wid korszmy do korszmy, de by si napyty.
Oj znaju ja, znaju, jak żownir biduje,
Czy slota, czy pohoda, to win maszeruje.
Jak win maszeruje, dribne łystja pysze,
Oj pysze win, pysze ta j tjażeńko dysze.