Ne sam ya si zaverbuvav, na zovnira daly,
Tonenkuyu sorochechku na mni potorhaly.
Sorochka tonenka, shyla yu mylenka,
Shyla yu z yedvab’yu, u vyshnevim sadu.
– Ty, chlopche-zovnire, prystan do huzariv*,
Damo ty konyka za trysta talyariv.
– Ty, konyku syvyi, bud' ze my zychlyvyi,
Zavezy z ty mene do moyey divchyny,
Udar kopytamy pered vorotamy:
– Vyidy, divchynonko z chornymy brovamy.
Vyishla divchynonka, pravu ruchku dala:
– Vytay, miy mylenkyi, davno-m tya vydala.
Oy tam na horonci zelena travycya,
Oy tam pry dolyni prystyhla pshenycya.
Oy tam pry dolyni prystyhla pshenycya,
Kazut' lyude, kazut', zovnir-ledashchycya.
Zovnir-ledashchycya, ne choche robyty,
Vid korshmy do korshmy, de by si napyty.
Oy znayu ya, znayu, yak zovnir biduye,
Chy slota, chy pohoda, to vin masheruye.
Yak vin masheruye, dribne lystya pyshe,
Oy pyshe vin, pyshe ta y tyazenko dyshe.