Oj tam, on tam na rozdorożu,
Hej, hej, na rozdorożu –
Tam korszma nowa,
Oj tam że si napywały kozaczeńky dwa.
Oj pyły-pyły ta j ne płatyły,
Hej, hej, ta j ne płatyły,
Mołodeńku [korszmaroczku] z sobow pidmow’yły
Hej, hej, z sobow pidmow’yły*.
Mołodeńka [korszmaroczka] durneńka buła,
Nabrała sribła-złota i powandruwała.
Oj idut', idut' – wże doba ta j seła nema.
– Wertajmosja, kozaczeńky, nazad do seła.
– Chiba że by my, mołodeńki, durneńki buły,
Szczoby my si do seła nazad wertały?
Ta j uzjały [korszmaroczku] popid bili boky,
Kynuły [korszmaroczku] u Dunaj hłubokyj.
– Cy lipsze, [korszmaroczko], ta udoma spaty,
Cy lipsze, [korszmaroczko], w Dunaji pławaty?
Wernułysja kozaczeńky nazad do seła,
Siły sobi w orendari po konec' stoła:
– Czoho ty si, orendarju, tak zasumowaw?
Widaw że ty, orendarju, żinku pochowaw?
– Jak że meni, mołodomu, ta j ne sumowaty,
Ta wże try dni j try nedili, jak piszła z chaty.
– My wydiły [korszmaroczku] na wkraj Dunaja.
[Widaw że to, orendarju, ta żinka twoja].
– Koły ż wy ji, kozaczeńky, [ta] tam wydiły,
Oj to ż wy ji, kozaczeńky, sami widweły.
– Oj daj że nam, orendarju, dobre jisty-pyty,
Ta jak choczesz, mołodeńkyj, iszcze w switi żyty.