Stara Hrebenjuczka dwa synoczky mała,
Ta j odnoho j synoczka na wijnu spysała.
Ona jeho ja spysała, dribnyj łyst pysała,
Szczo si żona Kateryna rozłjuminuwała*.
Oj pryjizdyt' Hrebenjuczok z wijny dodomoczku,
Wyjszła żona Kateryna, widkryła bramoczku.
Jak ona ji otworyła, na nohach omliła:
– Oj mużu ż mij mołodeńkyj, dawno-m ti wydiła.
Maje Hrebenjuczok ta j jasniji meczi,
Widtjaw żoni Kateryni hołowu po płeczi.
Wchodyt' Iwaseczko ta j do sweji stajni –
Krasszi zastaw ta jak łyszyw koni pucowani.
Wyjszow Iwaseńko do swoho pokoju –
Sydjat' pyszni kucharoczky ta jak koło stołu.
Wyjszow Iwaseńko do swojej spiżarni –
Stojat' sukni, stojat' sukni porozłożuwani.
Wyjszow Hrebenjuczok na wysoku horu:
– Rozstupysja, syra zemłe, naj u ti utopłju!
Treba, moja maty, zbanok hroszej maty,
Szczoby żonu Katerynu chot' widmałjuwaty.