Piszow kozak do diwczyny ta wzjaw si pytaty:
– Cy pozwołysz, diwczynoczko, w starosty pisłaty?
– Pozwołju ty, kozacze[ńku], w starosty pisłaty,
Meni treba na nediłju trojziłlja distaty.
– U mene je konyk-woron, szczo stojit' na stajni,
Ta win tobi na nediłju trojziłlja distane.
Oj siw kozak na konyka, pojichaw lisamy,
Nadybaje trojeziłlja meży jaworamy.
Zliz kozak iz konyka ta j zaczaw kopaty,
Nadłetiła zozułeńka ta stała kowaty:
– Ne kopaj, kozaczeńku, trojziłlja, trojziłlja,
Diwczyna tja zmudrowała, w diwczyny wesiłlja.
Oj siw kozak na konyka ta j jide dodomu:
– Nema meni diwczynoczky, ne bude j druhomu!
Staw kozak na podwir’ja, zaczaw si dywyty,
Jak uzjały łjude dobri mid-horiwku pyty.
– Ja ne choczu, łjude dobri, waszoji horiwky,
Łyszeń choczu dwi-try słowa skazaty do diwky.
Oj czoho ż ty, diwczynońko, ta j z mene si smijesz,
Czy ne maju ja trojziłlja, koły my ne wirysz?
Prawow rukow, prawow rukow porciju trymaje.
Łiwow rukow ja z kyszeni ziłlja wynimaje,
Prawow rukow wid pojasa szabłju widpynaje.
Ne wstyh kozak do diwczyny skazaty dwi słowa,
Jak diwczyni na dołynu złetiła hołowa.
Złetiła hołowoczka z hory na dołynu,
Oj siw kozak na konyka, utik w Bukowynu.
Jak utik u Bukowynu ta j staw na połjenu:
– Konyku mij woroneńkyj, z tobow ne zahynu,
Wertaj że si ja zo mnoju do diwky w hostynu!
Sidłaj konja woronoho u nowe sidelce,
Pojidemo do diwczyny na jeji wesilce!
Oj pryjizdyt' kozaczeńko ta j staw na podwir’ja,
Za mołodow diwczynoczkow płacze wse wesiłlja.
Za mołodow diwczynoczkow otec'-maty płacze,
Za kozakom za mołodym czornyj woron kracze.
Neńku stareńkuju wodow widływajut',
Za kozakom za mołodym try seła zbywajut'.
Ta j zbywajut' ta j strjasajut' wid chaty do chaty,
A wijt każe: "Trjasit' dobre, szczoby ho distaty!"
– Majesz ni, wijte, w rukach, ne budesz ni byty,
Nechaj znaje, koho maje diwczyna duryty.
Kob twoja tak, pane wijte, diwczyna zrobyła,
Ona b tobi do weczera na ławi łeżjeła.