Oj pyw Roman ciłyj tyżdeń,
Propyw sestru Annuneczku.
Pryjszow Roman dodomoczku,
Skłonyw na stił hołowoczku.
– Idy, Anno, po wodycju,
W czyste połe u kernycju.
A jak Anna ihry wczuła,
Dodomońku si wernuła.
Sama stała, zadumała
Ta j rewneńko zapłakała:
– Oj Romane, Romanoczku,
Cy hrim hrymyt', cy dzwin dzwenyt'?
– Ni hrim hrymyt', ni dzwin dzwenyt',
Oj to turky ta tatare,–
Twoji drużby ta bojare!
Oj ty, Anno, Annuneczko,
Toto twoje wesilljeczko!
– Oj Romane, Romanoczku,
Schowaj mene w komoroczku
Pryjichały turczanońky
Pered nowi worotońky:
– Oj Romane, Romanoczku,
Wywedy sestru Annoczku.
Roman wywiw kucharoczku.
– Ne Annyni czorni oczi,
Ne Annyne biłe łyczko,
Łysz Annyne ubrannjaczko.
Hej, Romane, Romanoczku,
Wywedy sestru Annoczku,
Bo budem si dobuwaty,
Twoji zamky rozłamaty!
Wywiw Roman Annuneczku.
– To Annyni czorni oczi,
To Annyne biłe łyczko,
To Annyne ubrannjaczko.
Sidaj, Anno, w koljasoczku,
Pojidemo dodomoczku.
Jidut' horu, jidut' druhu,
A na tretij stały spoczywaty,
Swoji koni popasaty.
– Oj turczane, turczanoczku,
Daj my noża ostreńkoho,
Naj zijdu w dołynoczku,
Naj sy wriżu kałynoczku.
Piszła Anna w dołynoczku,
Wrizaty sy kałynoczku.
Żde hodynu ta żde j druhu,
A na tretij wże j sam piszow,
Anni w sercju noża znajszow.
– Naj my pisok oczi toczyt',
Naj ni nełjub ne tołoczyt'!
– Woliw by-m si sam zatjaty,
Niż-jem ty maw noża daty!