Pociluy mene v zakryti ochi, i zupynys'.
Potim roby vse, shcho zachochesh, chochesh – molys'.
Krutyt', krutyt', krutyt' viter lystya po mistu,
Doshch nese meni zvistku,
Sered vulyc' i ploshch, i tramvaynych dzvinkiv,
Ya shukayu svoyich – kilka ryadkiv.

Za dveryma staroyi kav’yarni – lid i vohon.
Syluetamy skachut' prymarni roky zi skron.
C'oho ya vze bachyv des' stolittya po tomu,
Cya pryproshala dodomu,
A os' cey, vse pro vsich, znav chutky bud'-yaki,
I tilky na znav – moyich kilka ryadkiv...

Raptom chas vtrachaye sylu znachen, letyt' dohory.
Vin vyishov z kav’yarni: "Do novych pobachen!", i zakuryv.
Chrest ne schozyi na chrest, nich na nich,
i krashche buty holodnym, niz nadumanno modnym,
Vin smiyavsya i plakav, i bih pid doshchem,
Shepit lyvsya iz vist yiyi: "Prochytay meni shche..."