Pociłuj mene w zakryti oczi, i zupynys'.
Potim roby wse, szczo zachoczesz, choczesz – mołys'.
Krutyt', krutyt', krutyt' witer łystja po mistu,
Doszcz nese meni zwistku,
Sered wułyc' i płoszcz, i tramwajnych dzwinkiw,
Ja szukaju swojich – kilka rjadkiw.

Za dweryma staroji kaw’jarni – lid i wohoń.
Syłuetamy skaczut' prymarni roky zi skroń.
C'oho ja wże baczyw des' stolittja po tomu,
Cja pryproszała dodomu,
A os' cej, wse pro wsich, znaw czutky bud'-jaki,
I tilky na znaw – mojich kilka rjadkiw...

Raptom czas wtraczaje syłu znaczeń, łetyt' dohory.
Win wyjszow z kaw’jarni: "Do nowych pobaczeń!", i zakuryw.
Chrest ne schożyj na chrest, nicz na nicz,
i kraszcze buty hołodnym, niż nadumanno modnym,
Win smijawsja i płakaw, i bih pid doszczem,
Szepit ływsja iz wist jiji: "Proczytaj meni szcze..."