Koly viyna vryvayet'sya u dveri,
Ne zachystyat' slova y pechatky na paperi.
Potribno yty, potribno braty zbroyu
I pravo na zyttya vidstoyaty v hornyli boyu...

Odna bida pishla na zachid, insha pryishla zi schodu.
I znovu slozy, znovu strach, znovu strazdannya dlya narodu.
Znovu za spynamy vyzvolyteliv
Pryishly novi karateli ta muchyteli...
To shcho z robyty – sydity sklavshy ruky,
Spokiyno dyvytysya na vbyvstva ta muky?
Chy, vzyavshy blahoslovennya v ridnoyi mamy,
Pochaty borot'bu – z novymy vorohamy?

Pryspiv:
Poplach za mnoyu mamo, koly ya zahynu.
Za svoyu zemlyu, za Ukrayinu
Poplach za mnoyu sestro, ne kazuchy nikomu,
Shcho ya vze nikoly ne vernus' dodomu.

Teche sloza, prohornuyuchy zmorshky.
I mama molyt'sya – "Chay pozyve shche troshky"
Vze tak davno ne bachyt' syna svoho
I shche b choch raz pobachyty yoho zyvoho...

Ty znayesh, mamo, ya shche trymayus'!
Karayus', muchus', ale ne kayus'!
Yakshcho ne ya – to chto? Zayve pytannya...
Dlya nas ce ne prosta viyna – ce vyzvolni zmahannya.
Lyudey zenut' na schid, nemov chudobu,
Prynyzuyut', shchob znyshchyty lyuds'ku podobu...
I zachystytysya u cych lyudey nema niyakych shansiv,
U nych odna nadiya – na povstanciv...

Pryspiv

Proydut' roky, zemlya zahoyit' rany,
Zalyshat'sya v zyvych poodynoki veterany...
A skilky tych, shcho ne pryishly dodomu,
Lezat' v svoyiy zemli v mohylach nevidomych...

Povoli nashi syly tanut', i vsi my znayemo,
Shcho v ciy viyni z chuzymy poky shcho prohrayemo...
Chay peremohy nashi porivnyano mali,
Ta holovne, shcho nash narod lyshyvsya na svoyiy zemli.
Nichto ne znaye, chto ya, nichto ne znaye, de ya...
Tila zahynut' – zytyme ideya...
A nashi dushi tut – v ridnych prostorach –
Volyns'kych lisach, Karpats'kych horach...

Pryspiv