Vykyn za vitrom vsi moyi pisni,
Strymay popil chasu u svoyich dolonyach,
Shcho hriyut' serce moye navesni,
Ty moya matir, ty moya donya.

Kolir volossya – rude vid pryrody,
Pohlyad vovchyci, zahnanoyi v pastku.
Dumka za dumkoyu vychodyat' z mody,
Ya schylyus' na kolina, rozkazy meni kazku.

Ya budu z toboyu, doky chvatyt' terpinnya
V lahidnim ustroyi sensu zyttya.
Ya budu z toboyu navit' v mukach spasinnya,
Ya budu z toboyu v slozach kayattya.

I doky dyvytymeshsya meni v ochi
Z blahannyam vidstupytys' vid Bozoyi voli,
Ya skazu tobi: "Do nastupnoyi nochi...
To ne v moyich sylach – chovatys' vid doli."

To ne v moyich sylach – zupynyty podiyi
Lohichnoho vysnovku tvoyich zasterezen,
Ya vze nikomu ne daruyu nadiyi,
Ya vze ne bachu niyakych obmezen.

I znovu v movchanni pronyklyvi zvuky
Yakyis' muzykant nam ishche raz zihraye.
Day pociluyu ishche raz tvoyi ruky,
Zbyraysya skorishe – Paryz vze chekaye...

Chvylynu na pohlyad, dveri vze vidkryti,
Vse u cim sviti kolys' ta mynaye.
Rozslabtesya, lyubi – stoly vze nakryti,
Zbyraysya skorishe – Paryz vze chekaye...

A chy nashe shchastya bulo skriplene nebom?
Nichto ne skaze, bo nichto ne znaye,
Yak vono bulo, i yak vono treba,
Zbyraysya skorishe – Paryz vze chekaye...