Dykyi holub u nadvechir’ya
Nevblahano i hlucho vorkoche.
Mov nad mudrym i davnim povir’yam
Vin chakluye v chekanni nochi.
A navkolo taka prozorist' –
Neprychovana i vidverta.
I ya bachu: vychodyat' zori
Cherez chmary vitramy poterti.
I ya viryu: des' paporot' kvitne,
Yak prodovzennya davnoi kazky,
I pidnosyt' nad cilym svitom
Syze polum’ya viry i lasky.
Syze polum’ya v nich na Kupala!
Ne hasy svoyi tychi pozezi.
Ya znaydu tvoyi dyvni prychaly,
Bo ya viryu u nych bezmezno.
A na paporot' holub siv.
Tam, na paporot' holub syzyi.
Nepidvladnyi ociy krasi, –
Rozbyvaye zori karnyzy.
Nich napruzena, nache luk,
B’ye lunoyu u tyshu nezvychnu.
Na dorohach yakych rozluk
Kvitne paporot' romantychna.
I navishcho ocya krasa?
I navishcho ci luny nyzom?
Koly holub pryrecheno sam
Rozbyvaye zori karnyzy.