Promeni tvoho kochannya mov soncya toho, shcho zhorilo,
Ta dusha bula nepomitna – pomichaly chomus' tilky tilo.
I moyi slova buly hostri, mov ikla,
I rana hlyboka – krov vze pobihla.
Ty bula slipa i ya ne prysyahavsya,
Zbahnuv, shcho kochayesh i cym skorystavsya.

Pryspiv:
Byi mene, ne zaliy!
Ne zaliy syly, ne zaliy boli,
Byi mene, ne zaliy!
Chay znyknut' z doloni liniyi doli.
Byi mene, ne zaliy!
Ne zaliy slozy, ne zaliy dushu,
Byi mene, ne zaliy!
Zupyny mene, ya zyty z cym mushu!

Vazkyi tyahar zvychaynych sliv zachynyt' dveri na zamok.
Ni, to ne slozy, to v ochach – hodynnyka zyvyi pisok.
Ni dveri, ni nove im’ya – vid pravdy ne vtikav nichto...
Ya bachu v dzerkali sebe, ty bachysh byte sklo.

Pryspiv

I vin vze na vidstani postrilu bilya tvoyich vikon,
I tilky-no ty zazyrnesh yomu v ochi – ty peretnesh rubikon.
Na shvydkosti pohlyadu vluchyt' u serce yoho strila.
Ta ya vze ne chochu, bo ya vze ne viryu, ne viryu v c'oho malyuka!