Promeni twoho kochannja mow soncja toho, szczo zhoriło,
Ta dusza buła nepomitna – pomiczały czomus' tilky tiło.
I moji słowa buły hostri, mow ikła,
I rana hłyboka – krow wże pobihła.
Ty buła słipa i ja ne prysjahawsja,
Zbahnuw, szczo kochajesz i cym skorystawsja.

Pryspiw:
Byj mene, ne żałij!
Ne żałij syły, ne żałij bołi,
Byj mene, ne żałij!
Chaj znyknut' z dołoni liniji doli.
Byj mene, ne żałij!
Ne żałij slozy, ne żałij duszu,
Byj mene, ne żałij!
Zupyny mene, ja żyty z cym muszu!

Ważkyj tjahar zwyczajnych słiw zaczynyt' dweri na zamok.
Ni, to ne slozy, to w oczach – hodynnyka żywyj pisok.
Ni dweri, ni nowe im’ja – wid prawdy ne wtikaw nichto...
Ja baczu w dzerkałi sebe, ty baczysz byte skło.

Pryspiw

I win wże na widstani postriłu bilja twojich wikon,
I tilky-no ty zazyrnesz jomu w oczi – ty peretnesz rubikon.
Na szwydkosti pohljadu włuczyt' u serce joho striła.
Ta ja wże ne choczu, bo ja wże ne wirju, ne wirju w c'oho małjuka!