1
Ty ne davala meni chasu ni sekundy u den,
Ya ne zaymayus' bilsh nichym, i ne skladayu pisen.
I ya pracyuyu yak skazenyi vid zari i do zari,
Koly dodomu ya prychozu v vikna svityat' lichtari.

Ya prokydayus' rano vranci, i doky sonce ziyde
Vmyvayus', snidayu, vdyahayus', ne vstyhayu nide.
Za perepovnenym tramvayem ya po relsach bizu,
Za dvi sekundy do dzvinka peretynayu mezu.

I na roboti ya ne mozu vidpochyty choch myt',
Vid tych komp’yuteriv vze dupa i makitra bolyt'.
I vyyavlyayet'sya, skazu Vam, yak na mene, dyvna rich:
Yedynyi chas, shcho zalyshayet'sya,– to nich!

Pryspiv:
"Ty zalysh meni nich",– znov kazu tobi ya,
Vidteper i nazavzdy nich bude tilky moya.

2
Ale y vnochi ya ne zavzdy vidpochyvayu ves' chas,
Bo chvyli dyvnoho kochannya perepovnyuyut' nas.
U svoye lizko ya lyahayu, nache kydayus' v biy,
Navishcho Yevu spokusyv neperedbachlyvyi zmiy?

Bo tvoye tilo znov chvylyuye, i zaproshuye znov,
Bo tvoye tilo,– to bazannya, tvoye tilo,– lyubov.
Bo tvoye tilo,– to spokusa i novi pochuttya,
V tvoyemu tili ya zabudu pro realiyi zyttya.

Ale pro shcho to ya, panove, ya zovsim ne pro te,
Zovsim ne te mene s'ohodni tak chvylyuye y hnite.
A ya chotiv rozpovisty Vam, shcho v zytti moyim, hey!
Ne vystachaye navit' chasu, a ne tilky hroshey.

Pryspiv