Vechir-myslyvec'
Pidstrelene sonce
Nese u siromu yahdtashi.
Tyahnut'sya chmary – skryvavleni kryla –
Po travach,
Po obriyu,
Po dushi...

Uze suteniye.
Tuman kalamutno
Klubochyt'sya v synich yarach...

V taki chvylyny
Mandrivnykam smutno.
Zdayet'sya dalekym shlyach.
I rosy cholodni.
I vtoma nesterpna.
I stezka v selo ne pryama.
I plechi vid noshi naylehshoyi terpnut'.
I na nich prytulku nema.

Zavodyt' v selo stepova doroha.
Ni krayu yiy, ni mezi.
Nad neyu – tyny, perelazy, porohy.
Ta vse chuzi i chuzi.

Ide Mandrivnyk.
Ide, obmynaye...
I raptom spynyvsya yak stiy.
U noho nichoho svoho nemaye.
Ta vin uze y sam ne sviy.

Ishov, ne spitknuvsya, po cilomu svitu,
Ta y tut ne spitknet'sya, achey...
Stoyit' molodycya,
Yak tyche lito,
Ne zvodyt' z noho ochey.

A ochi u neyi – taki tryvozni,
I holos brynyt' – yak struna:
– Skazy meni, chto ty,
Chudnyi podorozniy? –
Pytaye znenac'ka vona. –
Ty zdaleku ydesh,
Ty, napevno, vtomyvsya,
Ty nohy ob kamin pobyv.
Zayshov by v chatu,
Vody napyvsya.
Zayshov by v chatu,
Spochyv.

– Spasybi za lasku,
Za slovo hostynne.
Ya y spravdi ydu vze davno.

A zinka stelyt' llyanu skatertynu
I stavyt' na stil vyno.
A brovy u neyi – taki shovkovi!
Vusta u neyi – taki malynovi!
Ruky u neyi – taki tenditni!
Ochi u neyi – taki pryvitni!

I vsya vona – yak zarynka, hlyanuv – i obpiksya.

E-e-e,
Poky ne pizno,
Pora proshchatys'.
A to tut mozna naviky zostatys'.

Shapku uzyav,
Pochav yiyi m’yaty:
– Shcho z, na dobranich,
Pora vyrushaty...

Pylno vona yomu hlyanula v ochi:
– Kudy z ty pidesh suproty nochi?

– Kudy zavhodno, aby iz dvoru.
Chiba ne boyishsya ty pohovoru?

– Skazaty pravdu – vze ne boyusya.
Lyudy hovoryat' – a ya smiyusya.

Bo v tomu pravdy nema i krychty.
Yak meni lehko, shchob yim tak dychaty!
Rano ya, rano zostalas' vdovoyu,
Ta y poplyvla, yak lyst za vodoyu.

Zyvu odna,
Zyvu, yak chernycya.
A lyudy kazut' – rozpusna vdovycya.

Kazut', hulyayu,
Kazut', chakluyu,
Kazut', chuzych cholovikiv charuyu.
Kazut', chlopciv z rozumu zvodzu.
Kazut', lyubyty shchyro ne mozu.
Kazut', horilku ya p’yu, yak vodu.
Kazut', ya mayu vid'oms'ku vrodu.
Trochy do mene chorty ne litayut'...
Vse vony bachat'!
Vse vony znayut'!
Tilky ne bachat' moyeyi muky,
Yak v samotyni lamayu ruky.

Shcho z ty prytych?
Budesh spaty na sini.
Miz namy budut' dveri ta siny.
Ta dva porohy.
Ta klyamka y zasuv.
Shchob ya y tebe ne zacharuvala chasom.

I zasmiyalasya hirko, neveselo.
Vyishla u klunyu
Svichku svityla.
Postil na sini pachuchim stelyla.
Chystym ryadencem yiyi nakryvala,
Bilu podushku na son pidbyvala...
Ta y pobazala spokiyno spaty.
Ta y povernulas' –
Pishla do chaty.
Hryuknuly dveri.
I zachynylys'.

... Zori kriz' shchilyny v klunyu dyvylys'
pohlyadom tychym, dalekym, hlybokym:
– Cholodno v nochi u sim odynokym!

Cholodno...
Cholodno...
Cholodno...
Cholodno...

Nich promynula.
Nichoho ne snylos'.
Ledve na svit blahoslovylos', –
Vstala vdova,
Pyrohiv napekla,
Mandrivnyka do vorit provela.
Do oboloni,
Do shlyachu u pole.
Shche y uklonylas':
– Shchasty tobi, dole!

A susidky na neyi dyvylysya,
I plyuvalysya,
I chrestylysya:
– Bezsoromnycya
i rozputnycya,
Vze y ne kryyet'sya, shalaputnycya.
Bach, vidplyv vid bereha chovnyk...
Shcho ne nich,
To novyi polyubovnyk!