Dast' Boh, ya prozyvu shche 300 lit,
Yak i usi, chto plystyme zi mnoyu.
O, ya kovcheh zmaystruyu tak, yak slid,
Ta chy z to zart – stvoryty znovu svit:
De schybyv Boh, yak vporatysya Noyu?

A shche z potribno, – Hospody, prosty –
Vs'oho zyvoho vybraty po pari,
Bo bilshe korablyu ne ponesty.
Tak, tak, to pravda. Shcho z tak muchyt' vstyd,
Za tych, koho polyshu Boziy kari?

Nichto ishche nichoho ne zbahnuv.
Rehoche sych u verbynim volossi.
Zozulya shche kuye komus' vesnu.
A lis naykrashchi shaty odyahnuv,
Nemov, pochuv, shcho to – ostannya osin.

Chy z brakuvalo voyen ta chvorob,
Chy z ne prostishe b yim ne daty plodu?
Bulo b zabraty sylu yim, bulo b...
Ta Boh u hnivi, Boh skazav: "Potop!"
I karu sklav na mene i na vodu...

Smiyet'sya sonce, richka zebonyt',
Sydzu, teshu burshpryt iz yavoryny.
Taka yasna i pryyazna blakyt'.
A serce to kalata, to shchemyt'
Vid koznoyi naymenshoyi chmaryny.

Nu ot, uze y po vs'omu, zmyto hrich.
Plyve kovcheh zemleyu vodyanoyu.
Nad paluboyu shchebit, havkit, smich.
A ya shchos' naydorozche ne vberih.
I chuyu, shepche Boh: "Ya takoz, Noyu".