Poworoży sobi na kawi mojich oczej.
Złyj sercja wisk w krynycju doli, łysz żal noczej.
Widdaj żyttja i nasołodu za pisni sum i sercja wrodu,
I ne wmykaj s'ohodni switło dlja mojich dum.

Żyttja zijszło za graty smerti, i padaw snih,
I wichoła zmitała kwity za twij porih.
Mene czekaw, tobi zdawałos', durmanom serce naływałos',
A kawa styhła, zastyhała, chocz buw wohoń.

Wohoń zahas, do pidwikonnja wzjałas' slota,
Nas buło troje – my z toboju, i nasza samota.
Ni doszcz, ni wichoła, ni witer ne prynesut' nazad ti kwity,
Bo naszi oczi ne radijut' tepłu dołoń.

Poworoży sobi na kawi mojich oczej.
Złyj sercja wisk w krynycju doli, łysz żal noczej.
Widdaj żyttja i nasołodu za pisni sum i sercja wrodu,
I ne wmykaj s'ohodni switło dlja mojich dum.

Poworoży sobi na kawi mojich oczej...