Kryk w meni, wseredyni bez żałju rozrywaje, dribno, na szmattja.
Wono horyt' u połum’ji, zawdaje łysze bołju łjubowi bahattja.
Stań, ne ruchajsja, dywys'. Krow napownjuje weny, powitrja łeheni.
Pomyraj i ne barys'. W swit iłjuzij twojich zaczynjajut'sja dweri.

Ce wse prawda, ne brechnja, chtos' tebe rukoju tak micno trymaje.
Projde budenna majacznja. Ty kołys' zrozumijesz, szczo łjubowi nemaje.
Ce brechnja!

Ne zbahnuty zwidky bil, ce tomu, szczo twoji widczuttja zowsim nowi.
Wiryty nemaje sył. Podywys', schamenys', bo wony bezosnowni.
Stań, ne ruchajsja, dywys'. Serce b’jet'sja powilno, ruch krowi wtychaje.
W carstwi soromu j brechni, de tebe wże nemaje, tebe wże nemaje!