Nasz Andrijko, pan-chazjajin, w poli żyto wyrostyw,
Szczob zibraty urożaj bahatyj, win najnjaw robitnykiw.

Dlja Andrijka zerno – duże łowke, wystrażdanneje,
A robitnykam bajduże: ce ż bo zerno ne swoje!

– Czom, Andrijku, ty sumujesz, zweczora ne żartuwaw?
– Zhańbyły pszenycju tuju, kraszcze b sam jiji zibraw!

A ti szkoljari-studenty tilky jiły, huljały...
To profesory-docenty jich takomu nawczyły!