Spyny mene, otjamsja i otjam!
Taka łjubow buwaje raz w nikoły.
Wona ż promczyt' nad złamanym żyttjam,
Za neju ż budut' bihty wydnokoły.

Wona ż porwe nam spokij do struny,
Wona ż słowa pospałjuje wustamy!
Spyny mene, spyny i schameny,
Dopoky możu dumaty wostannje!

Dopoky możu... ałe wże ne możu.
Nastała czerha j na moju zorju:
Czy bilja tebe duszu widmorożu,
Czy bilja tebe połum’jam zhorju. (ost 2 rjadky – 2)