Switanok osinńoho dnja,
Zachmarene sonce w błakyti,
Ukryta tumanom zemlja
Zdajet'sja, roztane szczomyti.
Zdajet'sja, szczo marewo wse,
Nasprawdi ż niczoho nemaje.
Zdajet'sja, tak buło zawżdy,
Ałe ce ne tak i ja znaju,

Szczo pryjde wesna, pryjde łjubow,
I zahorjat'sja sercja u wohni poczuttiw znow i znow.
Kazka dlja dwoch, szczastja dlja dwoch –
Wicznyj zakon, szczo bere naszi duszi w sołodkyj połon.

Ne załyszaj swoju nadiju!
Znaj, szczo i ja pro tebe mriju,
Chocz i ne znaju jak i de tebe znajty.
Pisneju j dumkoju pryłynu,
I ohornu u tjażku dnynu
Usim tepłom swojeji wirnoji duszi.

I pryjde wesna, pryjde łjubow,
I zahorjat'sja sercja u wohni poczuttiw znow i znow.
Pryjde wesna, pryjde łjubow,
I zahorjat'sja sercja u wohni poczuttiw znow i znow.