Koly ty proydesh ponad barvamy svitu,
Zmozesh Soncyu zahlyanuty v ochi, – osliplenyi,
Ale odchaydushnyi, –
Ty pytymesh sylu Zemli.
Chysta krov moya
Z ochey tvoyich prozene navit' spohad kolyshnoho strachu.
I – ya... ozyvu...
I todi – shepotitymu kraplyamy niznymy,
I todi – nahadayu vitramy tryvoznymy:

Pam’yatay mene! Pam’yatay mene!..

...Nebo mohutnye zariye, –
Zasvichuye ranok na obriyi!
Holos pershoyi ptashky, –
Zirku ostannyu ciluye.

Povernysya lycem do Soncya,
Shcho promenem pershym smiyet'sya!
Do vitru vesnyanoho shalu,
Shcho peremohu vistuye!

I todi u skelyastych skronyach,
Pulsuvatyme hrim nasolodoyu,
Oderzyme vesnoyu i syloyu, –
Svobodoyu!

Povernysya lycem do Soncya...