Łis...
Wkrytyj snihom lis.
Pid wełycznym nebom,
Sered biłych hir.

Nicz...
Z lisom wicz-na-wicz.
Czuju tilky tebe,
Strymujuczy zir.

Wir
Kryształewych ozer oczam.
Ne pokynu sercem
Cej preczystyj chram.
Ja duszeju j dumkamy tam...

Tysnut' tysjaczi temnych bram.
Krow tak sylno b’jet'sja...
Szczo ja wtraczu i szczo widdam –
Wse odno załyszus' ja tam...

Sered noczi,
Pid hiłkamy,
U ozercja
Kryżanoho
Zapłjuszczu oczi,
Zamerznut' rany,
Zab’jet'sja serce –
Nema nikoho,

Tilky witer,
Ta j derewa,
Snih łoskocze,
Ukrywaje,
Kryha wkryta
Kryształewa –
Taki noczi
W moho Raju...

W snach rozczynjajuczys' bil promyne
I wse-taky szczos' nepokojit' mene,
Serce wse szwydsze i szwydsze stuczyt',
Nemow widczuwaje zahybeli myt'.
I po sekundam widstukuje czas,
Os' wono – sprawżnje żyttja bez prykras,
A szczo maje sens, jakszczo skoro pomru?
Aż raptom prymara prodowżuje hru!..

Wmyt' z poszmatowanych sirych nebes
Zirwet'sja sztorm, jak rozłjuczenyj pes,
Wdaryt' porywom ta j wdaryt' iszcze,
Chytki budiwli roztroszczyt' uszczent.
Tysjaczi wyrwe iz kornem derew,
Powitrja pronyzyt' wbywajuczyj rew,
I wsich pochowaje u bilij truni
Witrom bezżalnym probudżenyj snih.