Pid dubynoju, pid zełenoju,
tam sydiw hołub z hołubynoju. (2)

Sydiły w pari, rozmowljałysja,
biłymy krylmy obnimałysja.

Hołubka każe: "Ty, serce moje,
za twoje żyttja dała by-m swoje".

Oj wyjszow striłec' z temnoho łuha,
striływ na duba – zabyw hołuba.

Hołuba zabyw, hołubku zabraw,
wzjaw ji dodomu, stełyt sołomu.

Stełyt sołomu, daje wodyci,
daje wodyci, sypłe pszenyci.

Hołubka ne jist', hołubka ne p’je,
pid dubynońku płakaty ide.

– Czomu ż ty ne jisz, czomu ty ne p’jesz,
pid dubynońku płakaty idesz?

– Jak maju jisty, jak maju pyty,
jak swit wesełyj – nema z kym żyty.

– Maju ja, maju sto par hołubiw,
wybyraj sobi, kotroho łjubysz.

– Oj ja chodyła, wybyrała ja,
nema takoho, jak buw mij myłyj.