Tam, de neba błakyt', de strumok żebonyt',
I cwirkun ni na myt' ne zmowkaje,
De łysz tysza odna, de nikoho nema –
Czyjas' mrija na kohos' czekaje.

Tam u trawach hustych czyjs' zahubłenyj smich
Żurno ranok w tumani chowaje.
Witer tycho miż kis zołotystych beriz
Sam sobi pro kochannja spiwaje.

Łynut' niżni słowa, de kwituje trawa,
De kohos' czyjas' mrija szukaje,
De kwitok szcze nema, de łuna szcze nima,
Chocz tak chocze huknuty: "Kochaju!"

Ne hukne, ne hukne, lito szwydko myne,
J posywije wona samotoju.
Bez steżok po snihach czyjes' szczastja w slozach
Bude tycho błukaty horoju.