Oj prybrawsy* striłec' z temnoho łuha,
Wystriływ z łuka ta wbyw hołuba.
Hołuba ubyw, hołubku łyszyw
Ta zanis jeji u swoji kraji,
Daje wodyci, daje pszenyci.
Hołubka ne jist', hołubka ne p’je.
– Czom ty, hołubka, ne jiż ta ne p’jesz,
Łysz pid jablinku płakaty idesz?
– Jak meni jisty, jak meni pyty,
Koły ne maju z kym w switi żyty.
– Oj je u mene sto par hołubiw,
Idy wybyraj, kotryj twij łjubyj.
– Oj ja chodyła ta j sy dywyła,
Nema tam toho, szczo ja łjubyła.
Bo mij buw sywyj ta j biłokryłyj,
Na łyczko rum’janyj, szcze j czornobrywyj.
Dała by-m, dała usju chudobu,
By chto zmałjuwaw chot' tu osobu,
Chot' pry cij stini, de sy wmywaju,
A chot' pry druhij, de liżko maju.