Zaswystały kozaczeńky
W pochid z połunoczi.
Zapłakała diwczynońka
Swoji jasni oczi.

– Ne płacz, ne płacz, diwczynońko,
Ne płacz, ne żurysja,
Za swojeho myłeńkoho
Bohu pomołysja!

Stojit' misjac' nad horoju,
Da soncja nemaje,
Maty syna w dorożeńku
Z sliz'my prowodżaje:

– Proszczaj, proszczaj, mij synoczku,
Ta j ne zabawljajsja,
Czerez sztyry nediłeńky
Dodomu wertajsja.

– Oj rad by ja, matuseńko,
Skorisze wernut'sja,
Da wże mij kiń woroneńkyj
W worotjach spitknuwsja.

Oj boh znaje, koły ja wernusja,
Koły ja wernusja, w jakuju hodynu,
Pryjmy ż moju diwczynońku
Za ridnu dytynu.

Pryjmy ż jiji, matuseńko,
Wse u bożij woli, bo chto ż znaje,
Czy żyw wernus',
Czy ljażu na poli.

– Oj rada b ja diwczynońku
Za ridnu pryjnjaty,
Ta wse ne tak wona bude
Mene szanuwaty.

Oj ne płaczte, ne żurit'sja,
W tuhu ne wdawajtes'.
Zahraj mij kiń woroneńkyj,
Nazad spodiwajtes'!