Sosna iz noczi wypływła, mow szczohła,
hrudej torknułas', jak woda – wesła
i ust – słowa. I spohady znesła,
mow sonnu chwyłju. I poduszka zmokła.
Sosna iz noczi wypływła, mow szczohła,
i poswityłas' bołem dałyna.
Kruhom – wona, het' dookruż – wona,
ta tilky ternjam porosła doroha.
Sosna roste iz noczi. Rojem ptyc'
błahosłowenna swinuła Sofija,
i hałaktycznyj Kyjiw bronzowije
u merechtinni najdorożczych łyc'.
Sosna pływe iz noczi i roste,
mow połochke witryło wseczekannja.
A ty uże – po toj bik, ty – za hrannju,
de wydywo hojdajet'sja chystke.
Tam – Ukrajina. Za meżeju. Tam.
Łiwisze sercja. Z horja mołodoho
sosna spływaje niczczju, niby szczohła,
a Boh szepocze sprahło: Az wozdam!