"Tobi porobłeno" – skazały b dywni łjudy,
Jakby diznałys', szczo w duszi twojij bołyt'.
Ta tilky Bohu, mabut', widomo szczomyt',
Za kym teper twoji stenajut' bili hrudy.
"Meni porobłeno" – zitchajesz ty sama,
Borinnjam woli łedwe strymujuczy slozy.
Skrypljat' u raj czużych simej ważki obozy,
I łysz w twojij sim’ji ni lito, ni zyma.

Pryspiw:
Nam by lito pereżyty,
Osiń w duszach pidpałyty,
Łid rozpuky roztopyty i wrażdy.
A wesnoju, a wesnoju
Znow zustritysja z toboju,
I z’jednaty naszi doli nazawżdy.

Twij czołowik tebe sto lit ne ciłuwaw,
Do run duszi dostukatys' ne prahne...
O, jak by ja tebe, kochana, cinuwaw,
Aby meni ote twoje serdeczko sprahłe!
Moho ż błahannja ne poczuje dobryj Boh,
I tilky tym meni łyszyłosja wtiszatys',
Szczo zrozumijesz ty: wże kraszcze het' rozstatys',
Niż tak strażdaty wik samotnimy udwoch.

Pryspiw