Prywit, Knjaże mij,
Szczo robysz, skaży,
W naszim kraju.
Wże desjat' stolit',
Jak ty połyszyw
Zemłju swoju.

Chocz sonce nad namy te ż same horyt',
J zori sjajut',
I misto twoje nezdołanne stojit',
Chaj desjat' stolit' pałajut'...

Dywys', Knjaże mij,
Ce misto twoje
Na schyłach Dnipra.
Newże ty joho
Ta j ne wpiznajesz
W rankowych witrach.

Na schyłach czużych wże mołytwy nema,
I ruky ne ti.
Ne ti, szczo buły na twojich berehach,
De zaraz maw buty i ty.

Kraj swij połyszyw,
Ta smutok ne twij
Nad switom stojit'.
Wesna ne spiszyt';
Jij tilky ptachiw
Załyszyt' zemlja w zapowit.

Nechaj widlitajut', jiji tut nema,
Jiji, szczo dywyłas' u slid.
Nichto tajemnyci twojeji ne zna’,
Krim witru z-za obriju lit.

Prokyńsja, mij Knjaże, wże czas powertatys' nazad.
Ce misto, jak snih, szczo poczatku uże ne piznaje,
Wesna ne powernet'sja – tysza, jak podych, nima...
W czużych nerozumnych rukach twoje misto pałaje.