Kożen deń, kożen czas za wiknom te same kino –
Mokryj snih, siryj snih, maszyny i łjudy.
Zakrutyłosja, perepłełosja wse w brudnyj kłubok,
I ne prochodyt' nikudy.
Kożnu nicz czekajesz ranok, kożen deń czekajesz nicz.
Dni zamknułys' w koło i bezcilno ty liczysz chwyłyny.
Zadychnutys' w wakuumi prostoru, w obijmach stin,
Nastupajut' stiny, a za wiknamy nebo.

A za wiknamy – nebo.
A za wiknamy nebo.
A wono ne mowczyt', wono płacze doszczem,
Wono kłycze do sebe.
A za wiknamy – nebo...
Skoro wże wesna – nam cwitut' derewa.

Kożen deń, kożen czas za wiknom te same kino,
Chodjat' łjudy, dywljat'sja pid nohy i niczoho ne baczat'.
Znowu desjat' krokiw wid wikna do zakrytych dwerej,
I mowczyt' tełeradioefir – a może j na kraszcze.
Może j na kraszcze, może tak treba.
Za stinoju-nicz, za spynoju-czas,
A za wiknamy-nebo.
A za wiknamy nebo...
Skoro wże wesna...