Cej ptach – sumnyj, trykryłyj.
Ja nareczu joho buntiwnykom.
Win z tych, szczo steżyt' samotni duszi,
Za brawyj sad i wicznosti okrom.

Jak nemowlja pozbuwszys' płoti,
Jak bożewilnyj, ja zajwyj tut.
Dołe moja, ja znowu wpekli,
Jak na chresti strażdaju tut.

A może zupynytysja ne treba,
Szczo warta z najsuczasnijszych mołytw.
Koły zwertajemos' do neba,
Żywcem po samoju hłybiń.

Żyła krasa wahitnoju krasoju,
U łoni switu tam u hłybyni.
Dusza litała nadi mnoju,
I usmichałasja meni.

De pam’jat' hoła do kistok obderta,
W tuneli czornych-czornych dusz.
De smertne wse, a smert' bezsmertna,
De ja tudy idu.

Idu za nym pozbuwszys' płoti,
Ja zajwyj tut, ce dolja ne moja!
Wpersze ne zhaduju na potim,
Dusza, dusza, jak nemowlja.

Boljacze Boże, nu szczo ż ty?
Ne widwertaj swojich oczej.
Wże posnuły wsi uczni twoji,
Boljacze Boże, bat'ko Otec'.