A zori padajut' w trawu, mow styhli jabłuka u serpni.
Swojeju mukoju żywu, czekannjam radisno-nesterpnym.
A osiń dychaje w płecze, jiji korteż os'-os' pryłyne.
Stoju miż radistju j płaczem – samotnja, kynuta ptaszyna.

Pryspiw:
De ty, hołube mij? De ty, swit mojich nadij?
Ja hołubka twoja, bujnym witrom byta ja.
Ozowys', pryłety i za wse mene prosty,
I łjuby, i łjuby, łysz odnu mene łjuby!

O, dołe-dołeńko moja! O, sestro witru-suchowija!
Za szczo ty rid spałyła mij, za szczo żburnuła w beznadiju?
Za szczo wkołoła w serce tak, szczo ja – byłynoczka pidtjata,
Woskresła znow w sumnych rjadkach,
Mow toj Isus, z rozp’jattja znjata.

Pryspiw

Swjatoju wiroju żywu, czekaju sercem do switannja
Tebe w rozchrystanych dumkach, tebe, łjubow moja ostannja.
Jakszczo ż ty, łjubyj, ne pryjdesz, ne pryhołubysz swoju łjubku,
Tebe znajdu ja j w nebesach, kochannjam zborkana hołubka.

Pryspiw