Łjuba diwczyno, kochana,
Syńooka ta rum’jana – makiw cwit.
Każut' ty ne jdesz, a pyszesz,
I na wsich medamy dyszesz – jasen swit.
Ja błukaw u poli, w lisi,
U hajach moho Polissja wse schodyw.
Łynuw ptachom nad horamy,
Szczob zustrit' tebe – Zorjano, dywo z dyw.

Pryspiw:
Hej, Zorjano! Diwczyno kochana, diwczyna żadana,
Ty moja, Zorjana!
Hej, Zorjano! Zore-zorjanycja, diwczyna kochana,
Zore-czariwnycja!

Jak pobaczu twoji oczi,
To bez tebe ja ne choczu w switi żyt'.
Budu ja tebe kochaty i do sercja pryhortaty kożnu myt'.
Ruky ja twoji ciłuju,
Persteń i fatu daruju – odjahny!
Oj Zorjanoczko, Zorjana!
Na rusznyk wesilnyj stańmo woseny!

Pryspiw